jij denkt
dat als ik
dat jij dan

zodat jij mij
en ik niet
als jij denkt
dat ik dan

zal ik
zodat ik jou
en jij mij niet

lekker ruizig

jouw woorden onderdrukken mijn ruis.
en als mijn ruis onderdrukt wordt door jou woorden,
hoor ik geen ruis meer.
alleen nog maar jouw woorden, en mijn muziek

ik speel piano, al een jaar eigenlijk. Maar ik volgde geen les,
dus kon ik ... wat? 3 liedjes spelen?
Sinds 5 september volg ik nu dus wel les,
dus zou ik erop vooruit moeten gaan,
helaas deed mijn piano dat niet.
mijn vorige piano was in bruikleen van iemand,
maar die wou zijn 'muzikaal schatje' terug.
JUIST vóórdat mijn lessen beginnen, wilt hij de piano terug.
Dus kreeg ik in vervanging een piano met maar 55 toetsen,
die zo uit de jaren 1300 zou kunnen gestapt zijn
(als ze toen al piano's hadden, wat ik eigenlijk ten sterkste betijwfel)
toen ik mijn beklag over de piano deed, zeiden ze mij:
"en jij, die zoveel van oude retro spullen houdt,
maar een oude 'retro' piano is niet goed genoeg."
NATUURLIJK is die retro piano goed genoeg,
als ik hem alleen op zijn uiterlijk zou beoordelen,
dan krijgt hij van mij een dikke 10.
maar als hij nu ook nog eens lekker zou spelen?

innercoma

Bij innercoma begin ik spontaan te denken aan ziekenhuizen, duizenden slangetjes die in het lichaam van een patiënt geplaatst zijn, dokters en familieleden die verwoed hopen op enig teken van leven > een coma dus. Niet zo een prettige eerste gedachte als je naar kunst gaat kijken. Maar de kunstenaar kennende is het sowieso niet zijn bedoeling dat zijn kunst 'prettig' is. integendeel.

Kunstenaar: Philip Metten, Z33

Woman's soul

Ik hou van dromen, hoe onrealistischer hoe liever! En ik hou van de realist in mij. Ik hou van regen, zolang ik er niet in moet lopen. En ik ben dol op de zon! Ik hou van een zo gezond mogelijk leven, boordevol met chocola!
Ik hou van stilte zolang de mond aan het praten is, en een lege kamer boordevol met spullen.
spullen die mijn dromen vullen

mon doux petit dragon

(ik kan niet slapen, dus trek ik maar foto's van alles wat op mijn muur hangt)

we are music

ik luister naar jou perfecte woorden,
die samenvloeien tot een perfecte melodie,
die perfect samengaat met de noten die perfect uit je gitaar dwarrelen,
en die samen het perfecte lied vormen

autumn's world

September 2010

De zomervakantie is pàs voorbij en toch krijg ik het al overal onder mijn neus gewreven dat de herfst er aan gaat komen: als ik smorgens wakker word blijf ik het liefst onder mijn deken liggen en trek ik het op tot onder mijn kin, want als ik eronder uit kruip, vormt het kippenvel op mijn armen en benen zich meteen en glijd er spontaan een rilling over mijn hele lichaam. Helaas slaap ik aan de noordkant van het huis. Ook de badkamer (nochtans niet in het noorden gelegen) heeft zijn natuurlijke zonnegloed verloren. Ik draag ook al heel de week lange broeken. ik zie op mijn weg van school naar huis al enkele struiken verdorren (het zijn er maar een paar). En zelfs de eerste paddenstoelen zijn al uit de grond gekropen.
Ik vind de herfst een mooi seizoen, daar niet van.


MAAR HIJ IS MINSTENS EEN MAAND TE VROEG

Surfing in the moonlight

letterlijk surfing in the moonlight

De laatste week van de vakantie, terwijl iedereen zich langzaamaan was aan het voorbereiden op het nieuwe schooljaar, pakte ik mijn valiezen nog om te gaan surfen in het zonnige Lacanau, in Frankrijk. Ik had nog nooit gesurft, en ik had dus ook nooit gedacht dat het me ooit zou lukken dus keek ik meer uit naar het gezelschap van het kamp dan de activiteit zelf. Maar wanneer het je lukt, en je hebt kunnen rechtstaan op je surfplank, voel je je énorm euforisch! geloof me, ik kan het weten want na de zoveelste poging is mij dan ook uiteindelijk gelukt om mij rechtop te duwen, al schuifelend mijn evenwicht te vinden en me met de golf mee tot aan het strand te laten voeren. Als laatste van mijn surfgroep weliswaar (ik steek het niet op mezelf, de rest was gewoon te goed). Maar je weet wat ze zeggen: de laatsten zullen de eersten zijn.
en ik wás de eerste ... met foto's te trekken van mijn surfbuddies. Hoe ze keer op keer met hun plank terug richting zee strompelden, zich keer op keer weer op hun plank gooiden en de armen van hun lijf peddelden, om dan erna 30 seconden als een echte 'king of the world' recht te staan op hun plank en een zalig glimlach op hun gezicht te laten verschijnen, die er voor de rest van de dag niet meer af gaat.